Zaadbank

Tijdelijke zaadbanken bestaan uit zaden die kiemen direct na de zaadval (in de herfst) of na een rustfase (meestal de winter, soms ook zomer, zie duinen). De niet gekiemde zaden sterven af of worden opgegeten. De voornaamste reden voor het niet kiemen van deze zaden is dat ze te diep in de bodem verstopt raken. De meeste soorten die zaden leveren voor een tijdelijke zaadbank hebben relatief grote zaden. Voorbeelden zijn typische bosplanten als daslook en wilde hyacint, grassen, schermbloemigen als berenklauw en boomsoorten als eik. Permanente (tegenwoordig spreekt men van persistente (doorlevende) zaadbanken) bestaan uit zaden die aanpassingen hebben ondergaan die directe kieming uitstellen. De zaden vallen uiteraard eerst op de bodem en worden langzaam maar zeker in de bodem ingewerkt, doordat ze meegevoerd worden door water of dat ze bedolven worden onder afvallende bladeren. Persistente zaadbanken bestaan voornamelijk uit kleine, gladde zaden. De zaden kunnen afkomstig zijn van 4 mogelijke plaatsen, namelijk van de huidige vegetatie, vanuit de omgeving, van vroegere vegetatie of van vegetatie die vroeger in de omgeving voorkwam. Op die manier kan een permanente zaadbank gezien worden als een geheugen dat informatie bevat over welke planten er vroeger in een bepaalde omgeving groeiden. Men zegt ook wel eens dat een zaadbank zorgt voor verbreiding in de tijd. Er is nog een onderverdeling te maken in korte-termijn en lange-termijn persistente zaadbanken. De eerste bevat zaden die kiemkrachtig blijven na één tot vijf jaar (bijvoorbeeld madeliefje en ruw beemdgras). De lange-termijn persistente zaadbanken bevatten zaden die langer dan vijf jaar kiemkrachtig blijven. Voorbeelden van soorten in deze laatste groep zijn gewoon duizendblad, straatgras, struikhei en liggend hertshooi, deze laatste heeft zaden die meer dan 100 jaar kiemkrachtig kunnen blijven.