Bouwen aan groenexpertise

Kleine maagdenpalm

Vinca minor

is een indicator van een goede toestand voor

Natura 2000: Eiken-Beukenbossen met Wilde hyacint en Parelgras-Beukenbossen (9130)

is een indicator van een goede toestand voor

Natura 2000: Essen-Eikenbossen zonder Wilde hyacint (9160)

is een indicator van een goede toestand voor

Natuurstreefbeeld: Eiken-Beukenbossen met Wilde hyacint en Parelgras-Beukenbossen (9130)

is een indicator van een goede toestand voor

Natuurstreefbeeld: Essen-Eikenbossen zonder Wilde hyacint (9160)

Hoogte plant

Minimaal:
15cm
Maximaal
30cm

Licht

Min:
half schaduw
Max:
licht

Voedsel

Min:
matig voedselarm
Max:
matig voedselrijk

Bloeiperiode

Vanaf:
april
Tot:
mei

Vocht

Min:
vochtig
Max:
vochtig

Bloemkleur

blauw

Bestuiving

bijen, hommels e.a.
Areaal:

Omdat de soort vaak vanuit aanplantingen verwildert, is het precieze verspreidingsgebied niet gemakkelijk te omschrijven. De kern van het natuurlijke areaal van kleine maagdenpalm ligt vooral in Midden-Europa en in mindere mate in West-Europa: de leemgebieden van Vlaanderen en Nederland vormen zowat de noordwestgrens van het areaal. Op de Britse Eilanden wordt de soort beschouwd als een archeofyt (PRESTON et al. 2002). In Noord-Europa ontbreekt ze, al is ze ingeburgerd in Noord-Duitsland, Denemarken en Zuid-Scandinavië. In het zuiden reikt het areaal tot Noord-Spanje, Zuid-Italië en de Balkan, in het oosten tot de Zwarte Zee, de Kaukasus en aansluitend Zuidwest-Azië. In België komt de soort wijdverspreid voor.

Verspreiding in Vlaanderen:

In Vlaanderen is kleine maagdenpalm vrij algemeen. Zeker in de Leemstreek en het aansluitende zandleemgebied en in de Voerstreek komt kleine maagdenpalm algemeen voor. Opvallende concentraties vindt men in de oud-boskernen. In de Kempen en in de Vlaamse Zandstreek komt de soort eerder lokaal voor. In hoeverre de populaties daar als natuurlijk kunnen worden beschouwd, is enigszins onduidelijk. We veronderstellen dat de meeste – zoniet alle – populaties op zandgrond teruggaan op verwildering vanuit tuinen. Het aantal vindplaatsen van kleine maagdenpalm breidt nog steeds uit: vermoedelijk is dat grotendeels toe te schrijven aan de populariteit van de soort als tuinplant en aan de toenemende verstedelijkingsgraad van Vlaanderen.

Legende: vierkant 1939-1971, stip 1972-2004:
Verspreidingskaart
Zaad:
vanaf juni tot augustus
Kiemperiode:
vanaf Late voorjaar
Gebruik:
geneeskrachtige planten
Bladseizoen:
groenblijvend
Levensvorm:
kruidachtige chamaefyt
Geslachtsverdeling:
tweeslachtig
Jarigheid:
meerjarig
Vruchttype:
doosvrucht
Vruchtkleur:
onopvallend
Verbreidingswijze:
niet van toepassing
Indigeniteit:
inheems
Herkomst:
oorspronkelijk inheems
Grime-competitiewaarde:
0.00
Grime-stresswaarde:
0.00
Grime-ruderaliteitswaarde:
0.00
Ellenberg licht:
tussen schaduwplanten en half-schaduwplanten
Ellenberg vocht:
indicator van matig vochtige standplaatsen
Ellenberg pH:
zwakke zuurindicator tot zwakke base-indicator
Ellenberg voedselrijkdom:
matig stikstofrijke bodem / stikstofrijke bodem
Ecologische amplitude:
smalle amplitude
Gebondenheid aan grondwater:
afreatofyt
Zuurtegraad bodem:
minimum neutraal tot maximum basisch

Kleine maagdenpalm is een schaduwminnende, altijdgroene soort van vrij vochtige tot matig natte loofbossen, bosranden, boswallen, oude houtkanten en hagen. Ze groeit meestal op lemige tot zandlemige, neutrale, voedselrijke en humeuze bodems met een goed verterende strooisellaag. Ze is – zeker in de Leemstreek – gebonden aan oud bos of bossen met een oude boskern. De soort wordt ook vaak aangeplant. Zeker nog tot het einde van de negentiende eeuw werd de plant courant als geneeskruid gebruikt. Als sierplant is de soort nog steeds heel populair. Dat verklaart waarom de soort nu op veel plaatsen buiten haar natuurlijke verspreidingsgebied verwilderd gevonden wordt.

Habitatrichtlijn 2:
Nee
Habitatrichtlijn 4:
Nee
Beschermd:
Nee
Sieber codes:
B2
BR2
GB2
# planten per m²:
6
Aanplanten:
In groepen van 10 tot 20
Rode lijst:
niet bedreigd
Zeldzaamheid KFK-klasse:
354-729 kwartierhokken
In samenwerking met:
Auteur atlasteksten:
Paul Van den Bremt
Referenties
  • Van Landuyt W., Hoste I., Vanhecke L., Van den Bremt P. Vercruysse W. & De Beer D. (red.) 2006. Atlas van de Flora van Vlaanderen en het Brussels gewest. Nationale Plantentuin en het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek i.s.m. Flo.Wer vzw.

Cursussen bij Inverde

Boeken