Otter

De Otter bewoont een grote verscheidenheid aan waterrijke gebieden, zoals rivier- en beeksystemen, sloten en vijvers, laagveengebieden en natte valleigraslanden. Als middelgrote, territoriale roofdieren gebruiken Otters uitgestrekte individuele leefgebieden – voor één mannetje gaat het dan bijvoorbeeld over 20 kilometer oeverlengte met bijbehorend hinterland. Het schaalniveau van de mogelijke terreinmaatregelen moet daarom ook vanuit dat perspectief benaderd worden. Dat betekent enerzijds dat essentiële habitatkenmerken niet overal en over de gehele oppervlakte aanwezig moeten zijn, maar dat afwisseling met minder gunstige zones het best aanvaardbaar is. Anderzijds is het zo dat deze gunstige habitatkenmerken voldoende ruimtelijk gespreid en over de volledige oppervlakte moeten aanwezig zijn. Het leefgebied van de Otter bestaat uit de relatief smalle strook aan beide zijden van de grenszone tussen water en land. Als waterpartij komen zowel grote rivieren met hun zijlopen (met inbegrip van middelgrote beken) in aanmerking als kanalen, moerassen, vijvers en meren. De kwaliteit van die waters moet goed zijn, zodat er een ruim visbestand in aanwezig kan zijn dat als stapelvoedsel fungeert. De bejaagde vissen worden spoedig extra alert, waardoor het vangstsucces lokaal snel afneemt. Otters zijn daarom genoodzaakt zich regelmatig over grote afstanden te verplaatsen naar telkens weer andere gunstige jachtlocaties binnen hun territorium, dat bijgevolg zeer uitgestrekt moet zijn. Daarnaast moet ook de aanpalende landbiotoop aan de nodige kwaliteitseisen voldoen, vooral op het vlak van dekking en rust. Otters zijn meestal nachtactieve dieren, die overdag in een schuilplaats rusten. Voor een middelgroot zoogdier, dat eeuwenlang fel vervolgd is geweest en dus zeer mensenschuw is, betekent dat de aanwezigheid van structuurrijke oevers, alsook dichte, middelhoge vegetaties (rietkraag, zeggenruigte, braamstruweel, moerasbos…) over een behoorlijke oppervlakte en met een regelmatige spreiding. Vooral dat laatste is van belang aangezien de meeste leefgebieden lijnvormig (rivieren) zijn en de dieren op hun voedseltochten zowat dagelijks grote afstanden afleggen. De sociale organisatie van de Otter is gebaseerd op de voor marterachtigen groepseigen territorialiteit, maar lijkt tot op zekere hoogte ook beïnvloed te zijn door het biotooptype. Door het lijnvormige karakter van de biotoop wordt de confrontatie met soortgenoten algauw onvermijdelijk en treedt er dus meer onderlinge tolerantie op in de vorm van een soort ‘groepsterritorium’. Dat neemt niet weg dat de dieren binnen zo’n territorium solitair leven – met uitzondering van een moeder met jongen. In die risicovolle levensfase wordt de confrontatie met soortgenoten vermeden: voor de geboorte (die gedurende het hele jaar kan plaatsvinden) trekt het vrouwtje meestal een eind landinwaarts. Die uitwijking maakt haar en haar jongen echter kwetsbaar voor vijanden (mens, hond) en verkeer. De moeder verplaatst de jongen regelmatig tussen verschillende schuilplaatsen.