Rode bremraap

De Rode bremraap is een vrij slanke, bruinrode voorzomerbloeier, die nogal veel op Walstrobremraap lijkt. In de bouw van de kelk komt zij met deze overeen. De bloemen missen de typische anjergeur van Walstrobremraap; de minstens twee centimeter lange, buisvormige bloemkroon is niet opvallend wijd. De ruglijn verloopt in het midden van de buis vrijwel recht. De zoom van de kroon is (vrijwel) ongewimperd. De meeldraden staan drie tot zes millimeter boven de voet van de kroonbuis ingeplant, wat doorgaans een goed verschilkenmerk ten opzichte van Walstrobremraap oplevert. Een ander bloemkenmerk van de (onverwelkte!) Rode bremraap levert de stempel, die gewoonlijk met zijn felgele kleur tegen de rest van de plant afsteekt. 

Rode bremraap komt voor in Midden-, Zuidwest- en Oost-Europa en Zuidwest-Azië. In Nederland bereikt zij haar noordgrens; zij is hier beperkt tot de dalen van de Rijn en zijn zijtakken, en behoort tot de zeldzaamste plantensoorten. Vermoedelijk komt zij nu nog op twee plekken voor. 

Rode bremraap woekert in ons land uitsluitend op Sikkelklaver (Medicago sativa subsp. falcata), die dan in de regel niet tot bloei komt. De weinige Nederlandse groeiplaatsen betreffen rivierduinterreinen en daarop lijkende, zandige dijkhellingen en wegbermen. In vergelijking met haar gastheer is Rode bremraap kieskeuriger ten aanzien van de bodem: zij is in hoofdzaak daar te vinden waar de bodem door een zeker slibgehalte of door heel lichte betreding compact genoeg is om ook in warme voorzomers niet volledig uit te drogen. Op stuifplekken, waar Sikkelklaver vaak als mattenlegger pioniert, zal men haar kostganger niet tegenkomen. Ook in vergelijking met Walstrobremraap is Rode bremraap meer aangesloten, grazige vegetaties gebonden. Er moet nog op worden gewezen dat Walstrobremraap in het rivierengebied dikwijls in de buurt van Sikkelklaver voorkomt, zodat de aanwezigheid van de gastheersoort beslist geen voldoende grond is om een daarnaast groeiende Bremraap als Rode bremraap te bestempelen!  

© E.J. Weeda, Nederlandse Oecologische flora, IVN, 1988 (deel 3)