SLOSS

Het SLOSS-debat vond vooral plaats in de jaren 70 en 80. Volgens de voorstanders van het behoud van grote gebieden, kunnen zo meer soorten worden behouden omdat soortenrijkdom toeneemt met de grootte van een gebied. In grote gebieden kunnen populaties van verschillende in interactie met elkaar levende soorten voorkomen. Bovendien kunnen enkel in grote gebieden gezonde populaties voorkomen van dieren die veel ruimte nodig hebben. De tegenstanders van deze visie wijzen erop dat de voorgaande visie ervan uitgaat dat in één groot gebied alle soorten voorkomen die in de kleine gebieden (in minder gunstige omstandigheden) leven. Doordat de kleinere gebieden op verschillende locaties liggen, omvatten ze een grotere verscheidenheid aan milieuomstandigheden. Daardoor zouden ze samen net meer soorten kansen kunnen bieden, ook al komen niet alle soorten in elk van de gebieden voor. De grootte van een gebied is een begrip dat moet worden bekeken in relatie tot de soorten die men wil beschermen. Wie plantensoorten wil behouden, zal beter voor verschillende kleinere gebieden kiezen, vanwege de verschillende groeiomstandigheden. Wie typische bosvogelsoorten wil beschermen, zal voldoende grote gebieden moeten afbakenen om gezonde populaties in stand te kunnen houden. Te kleine gebieden zullen namelijk als gevolg van randeffecten onvoldoende geschikte habitat bieden. Bij beslissingen over het afbakenen van natuurgebieden is het dus belangrijker concrete doelstellingen voor ogen te houden dan het eerder abstracte SLOSS-debat. Bovendien is er in onze intensief gebruikte open ruimte meestal weinig keuze als het om aanduiden van natuurgebied gaat. Natuurgebieden zijn nodig waar bijzondere en/of bedreigde soorten en natuurtypes voorkomen en hoe groot ze kunnen zijn, hangt doorgaans van heel wat andere factoren af.