Een snelle methode om te weten of het water niet verontreinigd is met zouten of metalen is de geleidbaarheid meten. Zouten komen van ofwel zeewater ofwel industriële vervuiling. Daarvoor heb je wel een meettoestel nodig. Dat is niet meteen nodig als je een rijk invertebratenleven aantreft, maar als dat ontbreekt en het water is verder helder, zou je wel een meting kunnen uitvoeren. Deze meettoestellen zijn relatief goedkoop en er zijn nu zelfs sensoren die je op een smartphone kan aansluiten.
Enkele gemiddelde waarden voor elektrische geleidbaarheid (met EC=Electrical conductivity, mS /m =millisiemens per meter en µS/cm =microsiemens per cm)
Meter van de geleidbaarheid van het water (Vilda/Rollin Verlinde)
Uiteraard hangt dit af van omstandigheden (vervuiling, brak kwelwater, oud of jong kwelwater, ondergrond,…). Maar een te hoge waarde kan soms wel verklaren waarom een bepaald waterecosysteem nauwelijks soorten herbergt.
Een tweede reden om een geleidsbaarheidmeting uit te voeren, is om na te gaan of kwelwater veel ionen bevat zoals ijzer. IJzer kan zich namelijk binden aan fosfaten, en daardoor de vegetatie fosforgelimiteerd houden.