Voorbeelden media

Alles begint met de kieming van het zaad. Het zaad zuigt zich vol met vocht en celdelingen komen volop op gang. Een eikenzaailing bijvoorbeeld kan het eerste groeiseizoen rekenen op een voldoende voedselreserve uit de grote eikel. Hierdoor is licht en openheid van het kronendak in deze beginfase van zijn leven niet zo belangrijk. Voor soorten met kleine zaden zoals wilg, berk en populier moeten wel alle groeiomstandigheden meteen goed zitten.

Initiële reserves of niet, hoe dan ook is voor de verdere groei licht essentieel. Via het proces van fotosynthese worden suikers gevormd die dienen voor de opbouw van houtweefsel.

Cellen in de eind- en zijknoppen zuigen zich elk jaar in het voorjaar vol met vocht en strekken zich hierdoor uit tot nieuwe scheuten. Dit geeft aanleiding tot primaire of lengtegroei. Een boom investeert in eerste instantie in z'n hoogtegroei, daarna verschuift de focus naar diktegroei. De bladeren of naalden worden immers eerst in een zo gunstig mogelijke positie gebracht. Daarna moet de verworven positie behouden worden door dik en stevig uit te groeien en de kroon te ondersteunen.

Bomen en andere houtige planten onderscheiden zich van kruidachtige planten door secundaire groeistructuren. Secundaire groei komt voor zowel bij loof- als naaldbomen en is mogelijk dankzij een ring van weefsel dat langs de binnenzijde houtvaten of xyleem aanmaakt en langs de buitenzijde zeefvaten of floëem. Die ring heet het cambium. In onze gematigde streken geeft dit aanleiding tot jaarringen.
De houtvaten hebben als functie om water en mineralen opwaarts te transporteren, vooral in het begin van elk nieuw groeiseizoen. Dit is mooi zichtbaar in bijvoorbeeld eikenhout. In de lente maakt de eik immers vrij grote en veel houtvaten aan, in de zomer zijn deze al dunner en in de herfst en winter stopt de groei bijna volledig. Dit vertaalt zich in een duidelijke opeenvolging van donkere en lichte zones binnen elke jaarring. De zeefvaten ten slotte zorgen voor een neerwaarts transport van vooral suikers naar de wortels voor opslag. Houtvaten in het xyleem en zeefvaten in floëem kennen dus een tegengestelde stroom.

Vaste ruimingspistes worden in het bos aangeduid met verfmarkeringen.
Deze verfmarkeringen worden courant gebruikt in Vlaanderen en de omringende regio’s. Inverde stelt een fiche over de merktekens beschikbaar.
De bomen die op het tracé staan, en dus plaats moeten ruimen voor de machines, krijgen verticale strepen langs 2 kanten van de boom. De ingang van de ruimingpiste aan de bosweg krijgt een hoofdletter I van ingang. Rode of oranje verf is gebruikelijk voor bomen die omgezaagd moeten worden.
De randen van de piste worden gemarkeerd met blauwe of witte horizontale strepen. Dit is extra werk voor de beheerder, maar zo is altijd duidelijk waar de machine mag rijden. De zware machines moeten tussen de horizontale strepen blijven.
Een afstand van 20 meter tussen de pistes is gebruikelijk bij volledig gemechaniseerde bosexploitatie. De afstand wordt van as tot as gemeten. De kraan van de harvester kan 10 meter ver reiken, dus op deze manier is elke boom bereikbaar zonder dat de machine de ruimingpiste verlaat.
Om de tussenafstand van 20 meter aan te houden, bestaan er verschillende trucjes. De afstand afstappen is het eenvoudigst. De tussenafstand meten met een houthakkersmeetlint is de nauwkeurigste methode.
Soms liggen er grachten in het bos, en dan kan je de pistes gemakkelijk parallel aanduiden.
Zonder richtpunten in het terrein kan een kompas helpen. Je stelt vooraf de azimuth in, zodat je telkens vanaf het begin van de piste de juiste richting kan uitzetten. Een ander trucje is om een stip op de zijkant van de boom te zetten. Als je dan op de volgende piste loopt, kan je op het zicht het verloop van de vorige piste in het oog houden.
In onoverzichtelijke percelen komt een tweede persoon goed van pas. Aan het begin en het einde van de piste bepaal je allebei de tussenafstand. Als je dan goed zichtbare werkkledij draagt, moet je alleen nog naar elkaar toe stappen en terwijl de bomen op de piste markeren.
Bij een volgende kapping moeten dezelfde ruimingspistes weer gebruikt worden, om de bodemverdichting niet te laten uitbreiden. Aan de hand van oude randmarkeringen, half overgroeide rijsporen en afwijkende vegetatie, kan het tracé van de piste weer opgezocht worden.