Genetische karakterisatie van de 17de-eeuwse lindedreef bij de abdij van Tongerlo (Westerlo)

De 17e‐eeuwse linden in de abdijdreef te Tongerlo behoren tot de oudste Hollandse linden (Tilia x europaea) in Vlaanderen. Informatie over de herkomst van het plantmateriaal van de lindebomen in de dreef ontbreekt, net als informatie over het feit of de bomen al dan niet genetisch identiek zijn en al dan niet geënt zijn op een onderstam. Die informatie is nodig om de juiste keuze te kunnen maken omtrent het plantsoen bij beheer en restauraties. In deze studie werden de bomen uit de dreef van de abdij van Tongerlo genetisch gekarakteriseerd en vergeleken met andere 17e‐ en 18e‐eeuwse oude linden, linden met erfgoedwaarde, linden uit arboreta en recent handelsplantsoen. Hieruit blijkt dat de oudste bomen uit de dreef grotendeels tot eenzelfde klonale groep behoren. Ook enkele andere 17e‐ en 18e‐eeuwse erfgoedlinden uit België en Nederland behoren tot diezelfde klonale groep en kunnen als genetisch identiek beschouwd worden aan de oudste linden uit de abdijdreef. De bomen van de abdijdreef werden destijds dus opgekweekt uit afleggers of stekken. Ze verschillen duidelijk van recent handelsplantsoen van Hollandse linde. Het huidig handelsplantsoen van Hollandse linde is heel erg beperkt in genetische diversiteit en bevat hoofdzakelijk één kloon, namelijk ‘Pallida’ (syn. ‘Koningslinde’). De kloon ‘Pallida’ wordt eveneens frequent terug gevonden binnen de collectie erfgoedlinden. Om het oorspronkelijk karakter te behouden gebeurt restauratie van de dreef bij voorkeur met vegetatief opgekweekt plantsoen van de originele bomen en niet met handelsplantsoen.