Anaëroob

Enkele voorbeelden maken dit duidelijk: op de bodem van een vijver of poel bevindt zich weinig of geen zuurstof. Deze omgeving is dus anaëroob. Plantenmateriaal breekt trager af en er ontstaat slib en uiteindelijk verlandt de poel omdat het slib zich blijft opstapelen. Hoe meer zuurtsof wordt toegevoerd (via een lichte stroming in het water vb) hoe sneller de afbraak omdat de situatie aërober wordt. Ook vissen kunnen last hebben van te weinig zuurstof in het water, sommige soorten hebben zich daar aan aangepast. Vooral in de winter als er ijs op het water ligt kan het zuurstofgehalte sterk dalen. De Kroeskarper is in Finland in meren die tot op de bodem bevriezen vaak de enige vissoort. In de zomer gebruikt hij zuurstof om zijn stofwisseling draaiende te houden. In de herfst slaat hij glycogeen op dat hij in de winter omzet in alcohol waarbij energie vrijkomt. Dit proces is anaëroob, er is dus geen zuurstof bij nodig. Op die manier kan de Kroeskarper een half jaar overleven in anaërobe omstandigheden.