Dunning

Welke bomen er uit het bestand zullen verdwijnen, is afhankelijk van de doelstelling van het bosbeheer. Bomen kunnen gekapt worden om bijv. de economisch interessante bomen te bevoordelen; om meer licht in het bos te brengen waardoor de neven- en onderetage zich kunnen ontwikkelen (zie etages); om opvallende bomen meer plaats te geven; om de strooiselvertering te verbeteren; of om de stabiliteit van het bos te verhogen. Men begint het best met de eerste dunning rond het zogenaamde omslagpunt van het bestand. Vanaf dit moment zijn de onderste takken afgestorven tot op 2/5 van de te verwachte eindhoogte van de boom. Wanneer men te lang wacht en het omslagpunt voorbij is, is het te laat om nog een grote kruin te laten ontwikkelen. Vroeger dunnen betekent dat onderste takken die nog moeten afsterven, in het licht gezet worden en daardoor te dik worden. De eerste bomen die gekapt worden zijn nog niet dik genoeg om erg waardevol te zijn. Maar het oogsten van hout is nooit het doel van een dunning. Een dunning wordt uitgevoerd om het functioneren van het bos te verbeteren. Het dunningshout van loofhout kan meestal wel verkocht worden als brandhout. Het hout van de eerste dunningen in naaldhoutbossen kan gebruikt worden voor spaanplaten, papier of paalhout. Soms wordt het hout gewoon achtergelaten in het bos of worden bomen geringd. Het bos zal regelmatig gedund worden. De tijd tussen twee dunningen noemt men de omlooptijd. Het markeren van de dunningsbomen noemen we schalmen, hameren, blessen, of aantekenen. De markering gebeurt meestel met een bijltje (schalmen) of met een spuitbus.