Struikaster

Voor jonge planten is het manueel verwijderen van de volledige plant de meest effectieve methode. Hierbij dient erop gelet te worden dat de volledige wortel wordt verwijderd. Belangrijk is dat de uitgetrokken planten niet met hun wortels in contact met de bodem mogen komen om zo hergroei te vermijden. Voor jonge planten kan deze vorm van bestrijding het hele jaar door, voor meer volwassen exemplaren gebeurt bestrijding best voor de bloei om zo verspreiding van pollen te voorkomen. Voor grotere exemplaren wordt handmatig verwijderen onmogelijk en dient machinaal bestreden te worden. Bemerk dat het verwijderen van planten uit de bodem vlotter gaat wanneer de bodem vochtig is. Het verwijderen van de bovengrondse groei door maaien of kappen gaat verdere verspreiding van de soort tegen, maar zorgt niet voor definitieve verwijdering. Deze acties dienen om de om de 2 à 3 jaar herhaald te worden om succesvol verspreiding tegen te gaan. Ook hier gebeurt bestrijding best steeds in de periode voor de bloei. Additioneel kunnen selectief de bloeiwijzen voor de zaadzetting in oktober worden verwijderd. In niet grazige situaties zal herbebossing uiteindelijk helpen bij de controle van Baccaris halimifolia. Het is echter belangrijk dat zaadproductie wordt verhinderd zolang de bomen nog aan het groeien zijn. Bij bestrijding van deze soort is het uitermate van belang om de bestrijding af te stemmen op de aangrenzende gebieden gezien de eenvoudige verspreiding van de soort via water en wind. Daarnaast is het cruciaal om machines en materiaal steeds grondig te reinigen na bestrijding om zo verdere verspreiding te voorkomen. Indien mogelijk, wordt het beheerafval best verhakseld of gecontroleerd verbrand om hergroei te voorkomen. Indien dit niet mogelijk is, kan het beheerafval op een hoop gestapeld worden waarbij er op wordt gelet dat wortelmateriaal de bodem niet raakt en bloeiwijzen aan de onderkant van de hoop worden geplaatst. Blijvende nacontrole is bij deze soort noodzakelijk gezien de sterke hergroei via worteluitlopers en zaailingen. Let op: bestrijding met glyfosaat van deze soort is sinds januari 2015 in principe niet meer toegelaten op alle terreinen die horen bij een openbare dienst en in de meeste bossen en natuurreservaten. In heel bijzondere gevallen kan een gemotiveerde aanvraag tot afwijking worden ingediend bij de VMM die dan geval per geval wordt beoordeeld.

Een uitgebreide literatuurstudie met referenties vinden we terug in Adriaens et al., 2022: 

Mechanisch en Handmatig Beheer

Jonge planten (tot maximaal 1 à 1,5 meter hoog) worden het hele jaar door handmatig verwijderd door de gehele plant inclusief wortelstelsel uit te trekken, om hergroei te voorkomen. Dit werkt het best wanneer de bodem vochtig is, zodat de plant makkelijker in zijn geheel kan worden verwijderd. Grotere struiken, die handmatig niet kunnen worden verwijderd, kunnen mechanisch worden aangepakt met een graafmachine, die de gehele plant met wortels uit de grond trekt.

Bij grotere Baccharis-struiken (>3 meter) kan ringeltechniek worden toegepast; deze methode werd succesvol gebruikt in een Corsicaans zoutmoeras, gecombineerd met het verwijderen van vruchtdragende takken. Genoeg takken moeten geringd worden. Hierbij wordt een band van minstens 4-5 cm bast rondom de stam verwijderd. Desondanks is enige hergroei waargenomen, voornamelijk onder de geringde zones (Singh et al. 2022). Andere planten zijn succesvol verwijderd door middel van een stobbenfrees en handmatig verwijderen van scheuten van de moederplant.

Omdat de soort tweehuizig is, is het idealiter zo dat alle beheersmaatregelen plaatsvinden vóór de bloei om de verspreiding van pollen en de zaadvorming te voorkomen. Wordt het beheer later in het seizoen uitgevoerd, dan moeten de planten verwijderd worden vóór vruchtvorming om zaadverspreiding te vermijden. In België bloeit de soort meestal van augustus tot oktober. Aangezien de soort in Nederland nog zeldzaam voorkomt in het wild, wordt er bij voorkeur van noord naar zuid gewerkt langs de Belgische kust om verdere verspreiding te beperken. Gezien de eenvoudige verspreiding via wind en water is het van groot belang om omliggende gebieden goed te beschermen tegen besmetting door B. halimifolia. Bovendien moeten machines en materialen grondig worden gereinigd om verspreiding van de soort te voorkomen, hoewel enige besmetting via machines mogelijk blijft, bijvoorbeeld als zaden vast komen te zitten in smeervet (pers. comm. M. van de Loo).

Waar mogelijk wordt het beheersafval het best gecontroleerd verbrand om hergroei te voorkomen. Als verbranding niet mogelijk is, kunnen dode planten op een hoop worden gestapeld, met de wortels omhoog en de bloeiwijzen aan de onderkant van de stapel, zodat wortelmateriaal de grond niet raakt. In Corsica werd verwijderd plantmateriaal in plastic zakken geplaatst en vervolgens verbrand, om verspreiding van zaden tijdens en na het beheer te voorkomen (Singh et al. 2022).

Voortgezette nazorg is noodzakelijk vanwege de sterke hergroei door worteluitlopers en zaailingen (Miller & Skaradek, 2002). Maaien of snoeien van Baccharis-bestanden voor de bloei bestrijdt alleen bovengronds plantmateriaal en garandeert geen permanente verwijdering. Dit geldt ook voor beheer waarbij enkel bloeiwijzen worden verwijderd. Deze methoden kunnen echter geschikt zijn als tijdelijke oplossing, in afwachting van een ingrijpendere beheeraanpak.

Chemische Beheeropties

Baccharis halimifolia kan worden gesnoeid met een schaar, waarna glyfosaat op de stobben wordt aangebracht (glyfosaat 36% verdund in olie in een verhouding van 1:1) (Ihobe 2014). Behandelingen met glyfosaat, 2,4-D zuur of 2,4-D amine hebben in diverse tests meer dan 90% effectiviteit aangetoond (Auld 1970; Armstrong en Wells 1979). Weber (2003) rapporteerde dat chemische bestrijding met onder andere 2,4-D, Dicamba plus MCPA, glyfosaat, picloram plus 2,4-D en triclopyr bevredigende resultaten gaf. DiTomaso & Kyser (2007) gaven aan dat triclopyr veel effectiever bleek dan imazamox, aminopyralid en glyfosaat. In Frankrijk gaven combinaties van herbiciden, zoals picloram met aminopyralid en triclopyr, of 2,4-D gecombineerd met dichloprop-p, doeltreffende resultaten die tot zes maanden zichtbaar bleven (Commission syndicale de grande Brière Mottière 2007). Bespuiting op het blad is getest in estuariene omgevingen.

Herbiciden kunnen ook worden toegepast op net afgezaagde stobben (voor planten van meer dan 1,5 m hoog), wat bijzonder effectief is wanneer de plant dicht bij de grond wordt afgezaagd (Charpentier, Riou en Thibault 2006). Een experiment in Frankrijk toonde aan dat de toepassing van glyfosaat en ammonium sulfamaat (minder toxisch dan glyfosaat) 90% van de behandelde bomen effectief beheerste (Commission syndicale de grande Brière Mottière 2007). Voor deze aanpak wordt de herfst aanbevolen, wanneer de sapstroom naar beneden gaat. In Noord-Spanje bleek deze methode zeer effectief (97%) voor kleine tot middelgrote invasies, maar minder effectief bij grote en wijdverspreide invasies (70-75%). Toepassing op stobben vermindert de hoeveelheid gebruikte actieve stoffen aanzienlijk, hoewel de concentratie van het product veel hoger moet zijn dan bij bespuiting op het blad. Voor een efficiënte toepassing van glyfosaat op stobben is een concentratie vereist die 25 keer hoger is (ca. 50% van de commerciële verdunning) dan bij bladtoepassing (ca. 2% van de commerciële verdunning, Ihobe 2014).

Biologische Beheeropties

Begrazing kan een nuttige methode zijn om hergroei na fysieke verwijdering tegen te gaan. In Frankrijk zijn schapen ingezet om hergroei te beperken na toepassing van fysieke methoden in grote gebieden van zoutmoerassen, onder constante begrazingsdruk (GT IBMA 2016).

Vanwege de hoge kosten van mechanische verwijdering en de ongewenste effecten van herbiciden op andere soorten, kunnen alternatieve beheermethoden zoals gecontroleerde inundaties en klassieke biologische bestrijding worden overwogen (Fried et al. 2016). In Australië werd geprobeerd om de soort te beheersen met behulp van een roestschimmel en 12 soorten insecten, maar dit leverde niet het gewenste resultaat op (Fried et al.).