Witte munt

Witte munt is een middelhoge, rechtopstaande zomerbloeier met een sterke muntgeur en een wollige beharing, die deels uit vertakte haren bestaat. De (vrijwel) zittende bladeren zijn min of meer rond tot langwerpig-eirond met een afgeronde top of een kort spitsje; de nervatuur is netvormig, de bladrand ondiep gezaagd tot gekarteld. De schijnkransen staan in de oksels van kleine, lancetvormige schutbladen en zijn opeengedrongen tot compacte, cilinder- tot kegelvormige schijnaren met een spitse top. Deze staan aan het eind van hoofdas en zijtakken. De kelk is klokvormig, met breed driehoekige tanden; de kroon is bleek lila of meestal zo goed als wit. Witte munt komt voor in Zuid-, West- en Midden-Europa en het Atlasgebied. In Nederland is zij grotendeels beperkt tot Zuid- en Midden-Limburg, waar zij in hoofdzaak in het krijtgebied en het Maasdal wordt aangetroffen. Van de vroegere vindplaatsen in het rivierengebied in andere provincies is vermoedelijk niet één overgebleven. Ook in Limburg is de plant trouwens achteruitgegaan. Vaak wordt de bastaard Wollige munt voor deze soort aangezien. Witte munt is een plant van zonnige, min of meer open plaatsen op vochtige tot vrij droge, stikstofrijke, lemige grond, die veelal min of meer verdicht is door betreding of beweiding. Matige bemesting verdraagt zij goed. Een deel van de groeiplaatsen betreft ruderale terreintjes, bijvoorbeeld langs spoorwegen. Verder groeit Witte munt vooral op beweide plaatsen in rivier- en beekdalen en droogdalen. Zij kan haarden vormen vanaf waterkanten het weiland in. Ook hoger op hellingen komt zij soms talrijk voor.