Akkerboterbloem

Gelet op de voorkeur van de soort voor lemige bodems, is het niet verwonderlijk dat akkerboterbloem in de negentiende eeuw en tijdens de eerste karteerperiode (1939-1971) alleen algemeen was in een brede band die liep van de Vlaamse Heuvels tot Haspengouw. Inmiddels is ze ook daar zeer zeldzaam geworden. Als vrijwel obligaat graanakkeronkruid behoort ze tot de planten die nauwelijks een antwoord hadden op de modernisering van de landbouw en er nooit in slaagden een alternatief biotoop te vinden. De waarnemingen na 1971 op bouwland kunnen in een aantal gevallen worden verklaard door het aan de oppervlakte komen van oud zaadbankmateriaal, in andere gevallen door toevallige aanvoer als adventiefplant. Op termijn lijkt deze archeofyt opnieuw helemaal af te glijden naar de status van efemere adventiefplant of – na herintroductie? – eventueel die van 'standhoudende cultuurplant' in akkerreservaten. De huidige kwalificatie als zeer zeldzaam in Vlaanderen is zonder twijfel een te rooskleurige voorstelling van de reële verspreiding.