Stijve wolfsmelk

Stijve wolfsmelk is een middelhoge, eenjarige of overblijvende zomerbloeier. Net als Tuinwolfsmelk heeft zij doorgaans aan de top van de stengel een driestralig scherm en maakt zij een heldergroene indruk. De bladeren hebben een iets hartvormige voet en een fijn gezaagde rand. De onderste bladeren slaan tegen de stengel terug. De honingklieren op de rand van de schijnbloemen zijn ovaal, met afgeronde uiteinden. De doosvrucht is zowel op de welvingen als in de groeven met wratten bezet. De plant verspreidt een eigenaardige, weeë, ietwat scherpe geur.

Stijve wolfsmelk komt voor in Midden-Europa en in de omgeving van de Zwarte en de Kaspische Zee. Een noordwestelijke areaaluitloper reikt tot in Gelderland, waar de plant vroeger langs Waal en IJssel op verscheidene plaatsen voorkwam. Uit de laatste jaren zijn alleen vondsten bekend uit de omgeving van Steenderen. Mogelijk wordt de vrij onopvallende plant niet herkend en daardoor over het hoofd gezien. Verder is uit Midden-Europa bekend dat zij op haar vindplaatsen in sommige jaren geheel verstek laat gaan.

In Nederland is Stijve wolfsmelk aangetroffen in bermen, aan slootkanten, langs heggen en op akkers. In het Duitse Rijndal groeit zij aan de rand van rivierdalbossen. Over het algemeen lijkt zij licht beschaduwde, weinig of niet bemeste, min of meer grazige, tamelijk vochtige plaatsen op kalkhoudende rivierafzettingen (variërend van klei tot grind) te verkiezen. In gezelschap van deze plant groeien onder meer Akkerkool (Lapsana communis), Dauwbraam (Rubus caesius), Kruipende boterbloem (Ranunculus repens), Ruw beemdgras (Poa trivialis) en Gewone kropaar (Dactylis glomerata). Wat de doorslaggevende factor is die het voorkomen dan wel verdwijnen van Stijve wolfsmelk bepaalt, is niet duidelijk.

© E.J. Weeda, Nederlandse Oecologische flora, IVN, 1988 (deel 3)