Zeewolfsmelk

Zeewolfsmelk is een middelhoge, overblijvende, licht blauwgroene, vlezige voorzomerbloeier. Aan de verhoutende stengelvoet ontspringen korte, niet bloeiende zijstengels die het volgende jaar uitgroeien. De dikke bladeren zijn dakpansgewijs opeengepakt. De honingklieren op de rand van de schijnbloemen zijn halvemaanvormig met hoornvormige uiteinden, en het vruchtoppervlak heeft fijne richeltjes. Zeewolfsmelk komt voor aan de kusten van de Middellandse Zee en West-Europa, met haar noordgrens op de Britse eilanden en in Nederland, vooral in het Deltagebied. Verder noordwaarts komt ze sporadisch voor tot op Schiermonnikoog, hoewel haar aanwezigheid op de Waddeneilanden onstabiel is. Zeewolfsmelk groeit in de zeereep, samen met planten als Blauwe zeedistel (Eryngium maritimum) en Zeewinde (Calystegia soldanella), in een zone gedomineerd door Helm (Ammophila arenaria) en Duinzwenkgras (Festuca rubra subsp. arenaria) wordt beheerst. Vermoedelijk worden hetzij vruchten of zaden, hetzij zijstengels door de zee verspreid en als vloedmerk in de zeereep geworpen. De sterk gelede kust van het Deltagebied, waar zich duintjes met aanspoelselgordels vormen langs nieuwe zeedijken en in inhammen, biedt de Zeewolfsmelk de beste kansen. Nieuwe vestigingen van deze plant vinden dikwijls plaats op plekken waar Gelobde melde (Atriplex laciniata) of Kustmelde (A. glabriuscula) voorkomt; beide Meldesoorten zijn typische vloedmerkplanten. De vorming van talrijke zijstengels op verschillende hoogten aan de stengelvoet maakt het de betrekkelijk vorstgevoelige plant mogelijk in sterk stuivend zand te overwinteren. Zij heeft zich na ophoging van de duinen van Voorne en Goeree opmerkelijk snel weer omhoog gewerkt en zich ter plaatse zelfs uitgebreid. Aan de rechte Hollandse kust verschijnt zij hier en daar langs boulevards, pieren en dergelijke.

© E.J. Weeda, Nederlandse Oecologische flora, IVN, 1988 (deel 3)