Grote klit

De Grote klit heeft een tuilvormige, dus van boven vrijwel vlakke bloeiwijze met vrij lang gesteelde hoofdjes van drie à vier centimeter breed. De licht en iets grijzig groene omwindselbladen vertonen geen spinragachtige beharing en geen paarse aanlooptint. De onderste bladeren zijn ongeveer even lang als breed en hebben een althans aan de voet met merg gevulde steel. De stekelpunt aan de bladtop is langer dan bij andere Klitten en min of meer naaldvormig. De Grote klit komt voor in gematigde streken van Eurazië, met een onderbreking in Centraal-Azië; voorts is zij ingeburgerd in Noord-Amerika en op enkele plaatsen op het zuidelijk halfrond. In Nederland is zij hoofdzakelijk aan te treffen langs de grote rivieren, waar zij plaatselijk vrij algemeen is. Ook langs sommige kleine rivieren komt zij voor, onder meer langs de Geul en de Oude Rijn. Elders is zij zeldzaam, maar het voorkomen is door veelvuldige verwarring van Grote met Middelste klit onvoldoende bekend en blijft nader te onderzoeken.

Grote klit groeit vooral op rivierklei, maar ook wel op zandiger bodem. Haar natuurlijke standplaats is te vinden op lichte plekken in rivierbegeleidende bossen omstreeks het niveau van de hoogste winterse waterstanden, dus waar aanspoelsel blijft liggen. Vergelijkbaar hiermee is haar optreden langs heggen in de uiterwaarden. Ook in binnendijks gelegen Essenhakhoutbosjes is zij aan te treffen, met name langs paden en in pas gekapte percelen. Verder staat zij bijvoorbeeld op rivierkribben, bij steenfabrieken en op allerlei overhoekjes, onder meer langs spoorwegen. In standplaats komt zij vrij sterk overeen met haar familielid de Kruldistel, maar de Grote klit is in ons land veel lokaler in haar voorkomen.

© E.J. Weeda, Nederlandse Oecologische flora, IVN, 1991 (deel 4)