Bleke morgenster

De Bleke morgenster heeft hoofdjes met ongeveer twaalf omwindselblaadjes, waarvan de top buiten de buitenste lintbloemen uitsteekt. De bloemkleur is lichtgeel (dezelfde tint kan bij Gele morgenster voorkomen, maar deze kan ook wat dieper geel zijn). De stijlen zijn echter paarsachtig en de helmknoppen hebben een zwartachtige voet. Evenals bij de Paarse morgenster is de stengeltop onder het hoofdje sterk knotsvormig opgeblazen en bovenaan bijna even breed als het hoofdje. De wollige jeugdbeharing van de stengel blijft bij deze soort vaak in vlokken aan de bloeiende plant hangen, zodat het lijkt of zij zich in pluizen-vangen heeft bekwaamd.

 De Bleke morgenster komt voor in Midden- en Zuid-Europa en aangrenzend Zuidwest-Azië. Zij breidt zich noordwestwaarts uit en komt sinds de jaren vijftig van deze eeuw als neofiet in Zuid- en West-Nederland voor; oost- en noordwaarts is zij tot in de omgeving van Eindhoven en Amsterdam aangetroffen, al is het aantal vindplaatsen tot dusver beperkt. De eerste vondst betrof een wegrand aan de Nederlands-Belgische grens bezuiden Tilburg, waar de plant minstens vier jaar heeft standgehouden. De volgende vondst werd gedaan in de smalle duinstrook van Zeeuws-Vlaanderen, en hier heeft zij zich, ondanks grootscheepse verstoring van het terrein, tot op heden gehandhaafd. Ook op de derde plek waar zij ontdekt werd, houdt zij nog steeds stand; dit betreft een spoorwegterrein in Rotterdam. In de jaren tachtig ontpopte Bleke morgenster zich als een spoorwegbegeleider bij uitstek; meer dan de helft van de nu bekende vindplaatsen ligt aan het spoor. Op verscheidene van deze plekken staat zij in ballastbedden in het verlengde van perrons; net als Kleine teunisbloem (Oenothera parviflora) begroet zij de binnenrijdende reizigers, althans in de ochtenduren, want op andere tijden zijn de hoofdjes gesloten.

© E.J. Weeda, Nederlandse Oecologische flora, IVN, 1991 (deel 4)