Spatelviltkruid

Op soortgelijke plaatsen als Duits viltkruid, maar in hoofdzaak in het zuidoosten - vooral om Nijmegen kwamen vroeger nog twee nauw verwante Viltkruiden voor. Hiervan is Spatelviltkruid (F. pyramidüta) het gemakkelijkst van Duits viltkruid te onderscheiden. Het vertakt zich vaak al vanaf de voet en de zijtakken staan vaak vrijwel horizontaal af, zodat de plant een naar verhouding lagere en bredere habitus heeft. De bladeren zijn spatelvormig. Onder de hoofdjeskluwens, die meestal niet meer dan vijftien hoofdjes tellen, bevinden zich enige bladeren die opvallend buiten de hoofdjes uitsteken (min of meer zoals bij Moerasdroogbloem en bij Edelweiss, Leontopodium alpinum). Het omwindsel is veel duidelijker vijfkantig dan bij Duits viltkruid. Dit komt doordat de middelste omwindselbladen op de rug scherp gekield zijn en zich aan de top naar buiten krommen. Ze zijn vrijwel geheel strogeel, zonder bruin. In het centrum van het hoofdje bevinden zich ongeveer evenveel tweeslachtige als vrouwelijke bloemen (meestal van elk vier tot zeven). Spatelviltkruid, een overwegend mediterrane soort, is in ons land slechts enkele malen gevonden. De noordgrens van zijn areaal heeft zich in deze eeuw naar het zuiden teruggetrokken, al is deze soort in Zuid-Engeland onlangs teruggevonden. In tegenstelling tot de meeste andere Viltkruiden groeit Spatelviltkruid dikwijls op kalkrijke grond.

© E.J. Weeda, Nederlandse Oecologische flora, IVN, 1991 (deel 4)