Gaspeldoorn

In de negentiende eeuw twijfelden Belgische botanici (o.a. CRÉPIN 1860) of de onder meer als wintervoeder gekweekte gaspeldoorn wel als inheems kon worden beschouwd. De gegevens uit de periode voor 1939 sluiten tamelijk goed aan bij de verspreidingsgegevens uit daaropvolgende karteerperioden. Enkel in de onmiddellijke omgeving van Gent werden toen nog een aantal extra vindplaatsen genoteerd. De achteruitgang van de soort (zeker voor het Brusselse) is mogelijk te verklaren door het geleidelijk verloren gaan van een specifieke, kleinschalige landschapsdynamiek; zie VAN DEN BREMT (2003). Vandaag vallen enkele concentraties op, zoals ten zuiden en zuidoosten van Brugge en in de Antwerpse Kempen. Op een aantal plaatsen lijkt de soort er tot op vandaag tamelijk opportunistisch in te slagen om zich te vestigen op uiteenlopende zandige terreinen – ook buiten de regio's met in hoofdzaak zandige bodems – en daar min of meer lang stand te houden. Een combinatie van herhaalde vorstschade en intensiever maaibeheer van bermen kan, zeker lokaal, leiden tot het verdwijnen van populaties. Globaal blijft het verspreidingspatroon uit de eerste karteerperiode behouden in de tweede karteerperiode. De soort lijkt in Vlaanderen lichtjes achteruit te gaan en is momenteel vrij zeldzaam.