Bouwen aan groenexpertise

Natuurtype: Eiken-Beukenbos met Wilde hyacint

Typisch voor het Eiken-beukenbons met Wilde hyacint is dat de Wilde hyacint samen voorkomt met Adelaarsvaren, Valse salie, Lelietje-van-dalen, Dalkruid, Witte klaverzuring, Ruige veldbies, Bosgierstgras, enzovoort. Deze soorten van zuurdere bodems die typisch zijn voor de Eiken-Beukenbossen vindt men niet of alleszins veel minder bij de Essen-Eikenbossen met Wilde hyacint (bostype G2). Het Eiken-Beukenbos met Wilde hyacint manifesteert zich dan ook meestal als een overgangsvegetatie op de gradiënt van het Essen-Eikenbos met Wilde hyacint op de rijke leembodems naar het Eiken-Beukenbos met Adelaarsvaren op de zandige koppen (Roelandt, 2007). Het komt er voor als een relatief smalle strook tussen beide bostypes, op een bodem die qua zuurgraad en textuur ook tussenin vertoeft.
Verspreiding:

Net als het Essen-Eikenbos met Wilde hyacint, komt het Eiken-Beukenbos met Wilde hyacint enkel voor in de leemstreek, en beperkt in de zandleemstreek, ten westen van Leuven. Dit verspreidingsgebied stemt overeen met het natuurlijk verspreidingsgebied van de Wilde hyacint in Vlaanderen (Van Landuyt et al., 2006). Met 4 opnamen in het vegetatiemeetnet van de bosinventarisatie (Bos & Groen, 2001) heeft dit type een aandeel van 0,3 % van het actuele Vlaamse bosareaal of een oppervlakte van ca. 500 ha. Het is zeldzamer dan het Essen-Eikenbos met Wilde hyacint omdat het zich voordoet als een overgangstype in smalle stroken. Mooie voorbeelden kan men vinden in Hallerbos, Neigembos (Ninove) of het Kluisbos (Kluisbergen).

Bodem:

Het merendeel van de opnamen van het Eiken-Beukenbos met Wilde hyacint bevindt zich op droge leem- of zandleembodem met een textuur B horizont (Aba of Lba).

Ellenbergwaarden:

Dit bostype wordt gekenmerkt door halfschaduwplanten van frisse, matig stikstofrijke en matig zure bodems.

Natuurbeheer (onderhoudsbeheer) uitgebreid:

Regulier bosbeheer in dit type zal streven naar structuurrijke gemengde hooghoutbestanden van Eik en zijn begeleiders (Gewone esdoorn, Zoete kers). Ook Beuk kan in dit type een prominente rol spelen. Hierbij wordt zaaghout van hoge kwaliteit geproduceerd, overeenkomstig de criteria voor duurzaam bosbeheer. De bodems zijn gevoelig voor compactatie, zeker bij het uitslepen van zware bomen. De resiliëntie (spontaan herstel) is bij dit type bovendien beperkt door de hogere zuurtegraad. Zeer strikte exploitatievoorwaarden (machines, tijdstip, vaste uitsleeppistes) zijn dan ook essentieel (Goris et al., 2005). Gezien de bodemverzurende eigenschappen van Beuk en Eik is een voldoende bijmenging van soorten met mild strooisel zowel in boom- als onderetage eveneens een belangrijk aandachtspunt (Hommel et al., 2007). Homogene bestanden van beide soorten zijn te vermijden. Om diezelfde reden worden Amerikaanse eik en Tamme kastanje best verwijderd of in aandeel teruggedrongen. Bosbestanden binnen dit type zijn bijna altijd oud bos en zijn vaak uitzonderlijk structuurrijk met een hoog aandeel oude bomen. Bovendien zijn het veelal zeer kwetsbare smalle ‘linten’ op gradiënten van voedselarm naar voedselrijke types. Deze zijn meestal op hellingen gelegen. Dit maakt het type extra kwetsbaar bij exploitatie. Een belangrijk aandeel van de best ontwikkelde voorbeelden van dit type verdient daarom een bijzonder statuut (non-exploitatiezone of reservaat).

Grondwaterafhankelijk:
Niet van toepassing
Ontwikkelingsduur:

Het Eiken-Beukenbos met Wilde hyacint heeft een duidelijke voorkeur voor oude bossen.

Natuurwaarde:

Het Eiken-Beukenbos met Wilde hyacint is een nog zeldzamer bostype dan het Essen-Eikenbos met Wilde hyacint. Het betreft doorgaans oud bos met een rijke bosstructuur. Ook dit bostype heeft daarom vaak een zeer hoge natuurwaarde. Het vormt een onderdeel van habitattype 9130 in het Natura 2000-netwerk waarvoor Speciale Beschermingszones zijn aangeduid (Decleer, 2007).

Recreatieve waarde:

Het bostype heeft een hoge belevingswaarde. Sturing en zonering zijn hier dus ook aangewezen.