Natuurtype: Eiken-Beukenbos

In tegenstelling tot het Essen-Eikenbos (bostypegroep G) komt Gewone es in het Eiken-Beukenbos amper voor. Beuk heeft er wel een belangrijk aandeel. De Eiken-Beukenbossen omvatten enerzijds de bossen uit het Fagion-verbond (bostypes H1 en H2), maar anderzijds ook de bossen uit het Fago-Quercetum die traditioneel bij het Quercion-verbond worden gerekend (bostype H3). In veel van deze bossen staat er minstens evenveel Eik als Beuk, omdat Eik eeuwenlang door de mens werd bevoordeeld. Vandaar dat we deze groep Eiken-Beukenbossen hebben genoemd. We onderscheiden drie types. Het Eiken-Beukenbos met Wilde hyacint (bostype H1) is een zuurdere vorm van het Essen-Eikenbos met Wilde hyacint (bostype G2). Het Eiken-Beukenbos met Bosgierstgras en Witte klaverzuring (bostype H2) omvat de typische beukenbossen die gekend zijn van het Zoniën- of Meerdaalwoud. Beide types vormen zowel op floristisch vlak als naar standplaats de overgang tussen de Eiken-Beukenbossen met Adelaarsvaren (bostype H3) op meer zure, uitgeloogde bodems en de Essen-Eikenbossen (bostypegroep G) op de beter gebufferde bodems. Ruimtelijk gezien vormen ze de overgang tussen de Eiken-Beukenbossen met Adelaarsvaren (bostype H3) op de drogere zandgronden of leemplateaus en de bostypes op de voedselrijkere en vochtigere gronden. Dit kunnen Iepen-Essenbossen (bostypegroep E) zijn in het stroomgebied van rivieren of Essen-Eikenbossen (bostypegroep G) waar water periodiek in de bodem stagneert (Bos & Groen, 2001). Het derde type, het Eiken-Beukenbos met Adelaarsvaren (bostype H3) vormt de overgang naar de drogere en voedselarmere Dennen-Eikenbossen. Typische soorten in de kruidlaag van het Eiken-Beukenbos zijn Adelaarsvaren, Lelietje-van-dalen, Dalkruid, Ruige veldbies, Gladde witbol en Valse salie.