Gewoon barbarakruid

Gewoon barbarakruid is een middelhoge plant met heldergele bloemen, die zijdelings iets samengedrukt zijn. De hauwen staan schuin omhoog en vormen een lossere tros dan bij Stijf en Bitter barbarakruid. Ook onderscheiden ze zich door een langere, spitse snavel; de hauwen van de andere twee soorten hebben een bolronde snavel. De bovenste stengelbladen zijn bochtig ingesneden, maar hebben geen of hoogstens één paar vrije zijslippen. 

Gewoon barbarakruid komt voor in vrijwel heel Europa en in West-Azië. Zij is verspreid door het grootste deel van Nederland te vinden, in sommige streken vrij veel, maar op veel plaatsen houdt zij niet lang stand. 

Deze soort komt voor op vruchtbare, enigszins vochtige grond, op plaatsen waar de begroeiing niet te dicht is. In nieuwe of pas omgewerkte wegbermen verschijnt zij dikwijls, vooral op kleiige bodem. Soms wordt zij hier ook wel ingezaaid. Wanneer de grasmat zich sluit, verdwijnt zij weer. Op hellende bermen, zoals de taluds van spoordijken en kanaalkanten, komt Barbarakruid bestendiger voor. Verder is deze soort te vinden aan de oevers van beken en nv1eren. 

Als gewoonlijk tweejarige plant overwintert Barbarakruid met groen blijvende bladrozetten. Hiermee hangt de oude benaming Winterkers samen. Als in de winter verse Witte waterkers schaars was, vormde Barbarakruid een soort noodreserve als bron van vitamine C (tegen scheurbuik). 

De namen Barbarea en Barbarakruid dateren uit de vroege middeleeuwen, toen planten die in de oudheid niet waren beschreven naar heiligen werden vernoemd. 'Herba Sanctae Barbarae' herinnert aan de Heilige Barbara (± 300), een van de veertien noodhelpers. 

© E.J. Weeda, Nederlandse Oecologische flora, IVN, 1987 (deel 2).