Bouwen aan groenexpertise

Schaduwgras

Poa nemoralis

is een waardplant voor

Hooibeestje

is een waardplant voor

Bont zandoogje

is een indicator van een goede toestand voor

Natura 2000: Essen-Eikenbossen zonder Wilde hyacint (9160)

is een indicator van een goede toestand voor

Natuurstreefbeeld: Essen-Eikenbossen zonder Wilde hyacint (9160)

Hoogte plant

Minimaal:
30cm
Maximaal
90cm

Licht

Min:
schaduw
Max:
lichte schaduw

Voedsel

Min:
voedselarm
Max:
zeer voedselrijk

Bloeiperiode

Vanaf:
juni
Tot:
september

Vocht

Min:
droog
Max:
droog

Bloemkleur

bloemdek ontbreekt

Bestuiving

windbestuiving
Areaal:

In de gematigde en koudere delen van Eurazië is schaduwgras een vrij algemeen tot zeer algemeen verspreide soort. Naar het zuiden van Europa toe wordt het wat zeldzamer. In Ierland en in het noordwesten van Groot-Brittannië wordt het als een mogelijk ingeburgerde soort beschouwd. De soort komt ook voor in Japan, in de noordelijke delen van Noord-Amerika en in Noord-Afrika. Schaduwgras is lokaal ingeburgerd in het zuiden van Zuid-Amerika en in Zuid-Afrika. In Wallonië is schaduwgras vrijwel overal algemeen.

Verspreiding in Vlaanderen:

In Vlaanderen is schaduwgras zeer algemeen, vooral in de Leemstreek (met aansluitend het zandleemgebied), langs de Grensmaas en in de Voerstreek. In de Kempen en de Vlaamse zandstreek is het vooral in de bosgebieden (loofbos) en in schaduwrijke valleien algemeen: de meest voedselarme, maar ook de vermeste gronden worden gemeden. In de Duinen komt de soort, met uitzondering van enkele schaarse vindplaatsen, niet voor, evenmin als in de Polders. Het aantal vindplaatsen is in Vlaanderen relatief stabiel gebleven.

Legende: vierkant 1939-1971, stip 1972-2004:
Verspreidingskaart
Zaadbank:
WAARSCHIJNLIJK vergankelijk (zaden overleven zelden langer dan een jaar).
Kiemperiode:
vanaf Direct
Gebruik:
siergewassen
Bladseizoen:
zomergroen
Worteldiepte:
10cm
Levensvorm:
hemicryptofyt
Mycorrhizen:
26-74% van de waarnemingen infectie met blaasvormige-'arbuscular' mycorrhizen
Geslachtsverdeling:
tweeslachtig
Vruchttype:
graanvrucht
Vruchtkleur:
onopvallend
Verbreidingswijze:
dieren (uitwendig)
wind
Verbreidingsstrategie:
verjonging met behulp van zaden is twijfelachtig
Indigeniteit:
inheems
Herkomst:
oorspronkelijk inheems
Levensstrategie volgens Grime:
S/CSR
Grime-competitiewaarde:
1.67
Grime-stresswaarde:
6.67
Grime-ruderaliteitswaarde:
1.67
Ellenberg licht:
half-schaduwplanten
Ellenberg vocht:
indicator van matig vochtige standplaatsen
Ellenberg pH:
matige zuurindicator, op sterk zure tot zwak basische bodems
Ellenberg voedselrijkdom:
stikstofarme bodem / matig stikstofrijke bodem
Ecologische amplitude:
smalle amplitude
Gebondenheid aan grondwater:
afreatofyt
Zuurtegraad bodem:
minimum zwak zuur tot maximum zwak zuur

Schaduwgras is, anders dan wat de naam laat vermoeden, een halfschaduwplant van voornamelijk lichte loofbossen, bosranden, boswegen, hagen en houtkanten. Op te donkere standplaatsen kwijnt de soort weg. Dit gras groeit voornamelijk op vochthoudende, maar niet natte, matig zure tot neutrale, en matig voedselrijke bodems. Het maakt niet veel uit of de grond zandig, lemig of stenig is: enkel gronden met een te hoge kleifractie worden gemeden. Klassieke standplaatsen zijn licht hellende situaties, waar zich niet te veel bladeren kunnen ophopen en het regenwater de voedingsstoffen uitspoelt. Voorbeelden daarvan zijn licht beschaduwde beekoevers in bossen, met bomen beplante holle wegen of bos- en houtwallen. Ook op kleinere open plekken in vooral matig voedselrijk, eerder schraal begroeid oud bos, kan schaduwgras in overvloed voorkomen. In boomrijke landgoederen wordt de soort soms zelfs op muren gevonden. Op buitenplaatsen en in parkbossen wordt ze nu en dan als siergras uitgezaaid, bijvoorbeeld bij de aanleg van schaduwrijke gazons. Schaduwgras verdwijnt evenwel bij veelvuldig maaien.

Habitatrichtlijn 2:
Nee
Habitatrichtlijn 4:
Nee
Beschermd:
Nee
Rode lijst:
niet bedreigd
Zeldzaamheid KFK-klasse:
1857-3183 kwartierhokken
Invasieve exoot:
Nee
In samenwerking met:
Auteur atlasteksten:
Paul Van den Bremt
Referenties
  • Van Landuyt W., Hoste I., Vanhecke L., Van den Bremt P. Vercruysse W. & De Beer D. (red.) 2006. Atlas van de Flora van Vlaanderen en het Brussels gewest. Nationale Plantentuin en het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek i.s.m. Flo.Wer vzw.

Cursussen bij Inverde

Boeken