Natuurtype: Essen-Eikenbos met Gewone salomonszegel en Wilde kamperfoelie

Vermesting en verdroging hebben een grote invloed op de soortensamenstelling van dit bostype. Verzurende depositie (al dan niet in combinatie met verdroging) kan leiden tot verzuring van de bodem; dit komt tot uitdrukking in een toename van de soorten van de Eiken-Beukenbossen (Stortelder et al., 1999; Roelandt, 2004). Remediërende maatregelen (bufferzones rond het bos, boomsoortenkeuze) zijn hier wenselijk maar vaak ontoereikend zolang de zure depositie de kritische last voor dit bostype overschrijdt. Regulier bosbeheer in dit type zal streven naar structuurrijke gemengde hooghoutbestanden van Eik en zijn begeleiders (Gewone es, Haagbeuk, Gewone esdoorn, Zoete kers, Grauwe abeel), waarbij zaaghout van hoge kwaliteit wordt nagestreefd, overeenkomstig de criteria voor duurzaam bosbeheer. De exploitatie moet met de nodige omzichtigheid gebeuren omwille van de gevoeligheid van de bodem voor compactatie en de hoge natuurwaarde van de kruidachtige vegetatie. Daarom wordt best met vaste uitsleeppistes gewerkt (Goris et al., 2005). Gezien de bodemverzurende eigenschappen van Eik en Beuk is een voldoende bijmenging van soorten met mild strooisel zowel in boom- als onderetage eveneens een belangrijk aandachtspunt (Hommel et al., 2007). Om diezelfde reden worden Amerikaanse eik en Tamme kastanje best verwijderd of in aandeel teruggedrongen. Deze soorten vormen bovendien uitgesproken dikke, slecht afbrekende strooiselpakketten die de kruidlaag kunnen verstikken. Omwille van de zeer hoge natuurwaarde verdient een belangrijk aandeel van de best ontwikkelde voorbeelden van dit type een reservaatsstatuut. Niets doen en herstel van middelhoutbeheer (indien er nog een vitale waardevolle hakhoutlaag aanwezig is) zijn dan de beheeropties. Bij een niets doen beheer kunnen een aantal lichtminnende soorten verdwijnen. In de boomlaag zal Eik op lange termijn een minder dominante positie innemen.