Speciale beschermingszones zijn gebieden die aangeduid zijn in het kader van Natura 2000

Het Ruimtelijk Structuurplan Vlaanderen is de basis voor het ruimtelijke beleid van het Vlaamse gewest.Hierin legt de Vlaamse overheid vast in welke richting ze de ruimtelijke structuur van Vlaanderen wil zien evolueren en welke engagementen ze daarvoor aangaat. Omdat de ruimte schaars en eindig is, moet immers in de toekomst zorgvuldig met de ruimte in Vlaanderen worden omgesprongen. Dit is nodig om de ruimtelijke problematieken in Vlaanderen beheersbaar te houden. Zo staat het RSV ondermeer voor de vrijwaring en waar mogelijk versterking van nog onbebouwde ruimte (natuur,bos, landbouw) maar ook voor het voldoen aan een kwantitatieve en kwalitatieve woningbehoefte

Zie Regionaal landschap of Rode lijst

Het zorgen voor nakomelingen is een essentiële manier om er voor te zorgen dat een soort niet uitsterft. Of het nu gaat om geslachtelijke of ongeslachtelijke nakomelingen, ze hebben één ding gemeen en dat is dat ze klein zijn en blootgesteld aan heel wat gevaar. Een succesvolle voortplanting houdt voor veel soorten in dat ze een geschikte plek moeten vinden om zich te vestigen. Veel natuurbeheersmaatregelen zorgen juist voor een dergelijke geschikte plek, bijvoorbeeld plaggen zorgt voor een open minerale bodem en maaien zorgt ervoor dat potentieel dominante soorten niet alle plek innemen.

Een natuurreservaat is een gebied dat specifiek wordt beheerd om de natuurwaarden in stand te houden en/of verder te ontwikkelen. In Vlaanderen zijn er momenteel ongeveer 900 natuurreservaten met een totale oppervlakte van ongeveer 30 000 ha, voor elk van deze reservaten moet een natuurbeheerplan worden opgesteld om erkend te kunnen worden als natuurreservaat.

Een ruimtelijk uitvoeringsplan wordt opgemaakt in uitvoering van het ruimtelijk structuurplan Vlaanderen.

Laagdunning is het verwijderen van bomen die de concurrentiestrijd om licht aan het verliezen zijn. Door de verliezers weg te zagen, worden de andere bomen wat bevoordeeld en krijgt het bos een 'net' uitzicht met allemaal min of meer dezelfde bomen. Maar de concurrentie tussen de best groeiende bomen wordt door laagdunning weinig of niet beïnvloed.

Door middel van ecologisch bermbeheer probeert de Vlaamse overheid om de habitat- en verbindingsfunctie van de wegbermen te verbeteren. De oppervlakte van alle bermen samen (zowel langs spoor-, water- als autowegen) vormt immers een groot natuurgebied in Vlaanderen. Bermen zijn vaak ook de laatste uitwijkplaats voor dieren en planten waarvan het oorspronkelijke leefgebied is verdwenen. En dan is er ook nog het visuele aspect, iedereen kijkt waarschijnlijker liever op een berm vol bloemen, dan naar een monotone grasvlakte. Doordat mensen zien hoe de bermen ecologisch worden beheerd, kan ook het bewustzijn rond natuur worden vergroot.

De ecologische voetafdruk is een concept dat weergeeft hoeveel vruchtbare land- en wateroppervlakte iemand (of een hele gemeenschap of heel de wereld) nodig heeft om de goederen die nodig zijn om te voorzien in levensonderhoud te produceren en het afval dat er bij hoort te verwerken. Voor alles wat we eten en drinken, voor alle ritjes met de auto en voor een warm huis gebruiken we, letterlijk of theoretisch, een bepaalde oppervlakte land of water. De ecologische voetafdruk van de totale wereldbevolking ligt nu ongeveer 25% hoger dan de totale oppervlakte van de Aarde.

Een dunning is een selectieve kapping die wordt uitgevoerd om de blijvende bomen meer ruimte te geven. Het is een nabootsing van de natuurlijke stamtalvermindering. Immers bomen groeien, nemen meer ruimte in en straks is er te weinig plaats voor alle bomen en moeten enkele er van tussen. Bij een dunning laat de beheerder dan net die bomen staan die het meest gewenst zijn, en hinderende buren worden weggezaagd. De dunning stuurt zo de concurrentie om licht tussen de bomen.