Zompvergeet-mij-nietje

Zompvergeet-mij-nietje is een lage tot middelhoge, veelal bleekgroene tot iets gelige, spaarzaam aanliggend behaarde, een- tot meerjarige, zelden overblijvende voorzomer- en zomerbloeier. De schichten dragen soms één of twee bladeren. De zoom van de bloemkroon is vlak en hoogstens een halve centimeter in middellijn. De kroonslippen bedekken elkaar voor minder dan de helft van hun lengte. Na de bloei staat de bloemsteel af of kromt zich naar onder. De dan klokvormige kelk is tot op of over de helft ingesneden, met driehoekig-langwerpige slippen. Zompvergeet-mij-nietje komt in verschillende vormen in de gematigde en koudere streken van het noordelijk halfrond voor. In Nederland is het plaatselijk vrij algemeen, maar op zware kleigronden, in hooggelegen, voedselarme zand- en hoogveenstreken en in Zuid-Limburg is het zeldzaam. Zompvergeet-mij-nietje is evenals Moerasvergeet-mij-nietje een bewoner van natte terreinen. Naar verhouding komt het veelvuldiger dan deze soort voor in voedselarme omgeving en anderzijds ook vaker in brak milieu; meestal staat het op tamelijk carbonaat- en fosfaatarme en stikstofrijke grond. Verder treedt het vooral als pionier op min of meer open plekken op en verdraagt het niet veel beschaduwing. Op zand- en leemgrond groeit het met name op plaatsen die 's winters onder water staan en 's zomers droogvallen: in greppels en afgravingen, aan de rand van vennen en in natte duinvalleien. In veengebieden staat Zompvergeet-mij-nietje - evenals Moerasvergeet-mij-nietje - aan slootkanten langs weilanden, in moerassige hooilanden, in rietkragen aan oevers, op mosrijke plaatsen in trilveenmoerassen; niet op plekken met veel Veenmos (Sphagnum). Vaak wordt het vergezeld door Zomprus (Juncus articulatus), Moeraswalstro (Galium palustre), Egelboterbloem (Ranunculus flammula), Gewone waternavel (Hydrocotyle vulgaris) en Moeraszoutgras (Triglochin palustris). 

© E.J. Weeda, Nederlandse Oecologische flora, IVN, 1988 (deel 3)