BWK: Mesofiel hooiland (hu)

De glanshavergraslanden zijn ruim verspreid en nemen een groot deel van gehooide wegbermen in. In goed ontwikkelde vorm zijn ze bijzonder soortenrijk, zoals blijkt uit de lange lijst indicatieve soorten. Het betreft mesofiele graslanden, die het best ontwikkeld zijn op voedselrijkere, min of meer vochtige standplaatsen. Goed ontwikkelde glanshavergraslanden komen voor op zandleem-, leem- of kleibodems. Op kalkhoudende substraten is de soortenrijkdom vaak nog hoger. Op zandige bodems komen soortenarmere varianten voor, waarin veel van de vermelde indicatieve soorten ontbreken en de verschillen met soortenrijke cultuurgraslanden (hp*) vaak klein zijn. De glanshavergraslanden zijn niet grondwaterafhankelijk. Obligate grondwaterafhankelijke plantensoorten ontbreken in dit type dan ook. Op talrijke drogere dijken bevindt de grondwatertafel zich in veel gevallen permanent op meerdere meters beneden het maaiveld. Een ander type vormen vegetaties van het grote vossenstaartverbond. Deze zijn wel grondwaterafhankelijk. Ze staan zelfs periodiek onder water. De best gekende voorbeelden daarvan liggen in de IJzerbroeken en in de Langemeersen (Oudenaarde). Ze worden gekenmerkt door het voorkomen van weidekervel-torkruid en weidekervel. Ze zijn als hpr*/hu aangeduid, met in het dataveld ‘info’ de vermelding ‘Alopecurion’. In de Scheldevallei zijn dergelijke vegetaties als hu+hc gekarteerd omdat beide types er in elkaar overlopen. Intermediair qua bodemvochtigheid, met soorten die zowel kenmerkend zijn voor het grote vossenstaartverbond als voor de glanshaverhooilanden, komen zeer lokaal de grote pimpernelgraslanden voor. We spreken hier verder van glanshavergraslanden met grote pimpernel, hoewel deze naamgeving voor discussie vatbaar is. Veelal worden ze in de vegetatiekunde immers tot het grote vossenstaartverbond gerekend. Kamgrasgraslanden op kalkrijke bodem, met verscheidene kalkminnende en fosfaatmijdende soorten, vallen eveneens onder hu. Deze graslanden komen voor op taluds en hellingen in Zuidoost-Limburg en Voeren. Het graslandtype herbergt soorten van de associatie van ruige weegbree en aarddistel (Galio-Trifolietum). In het dataveld ‘info’ wordt ‘Galio-Trifolietum’ vermeld. In tegenstelling tot voorgaande types zijn het veelal begraasde graslanden. Het veelvuldig optreden van soorten als kamgras en rozetplanten als madeliefje, smalle weegbree, gewoon biggenkruid en leeuwentandsoorten hangt hiermee samen. Hoewel het hier graasweiden betreft en de overige kamgrasgraslanden als hp* gekarteerd zijn, duiden we ze als hu aan wegens de aanwezigheid van verschillende indicatieve soorten hiervoor. Bij afname van de begrazingsintensiteit nemen deze soorten overigens snel toe. We rekenen ze niet tot de kalkgraslanden (hk) wegens het feit dat er slechts enkele indicatieve soorten van kalkgraslanden, zoals kleine pimpernel en grote centaurie, voorkomen. Het is evenwel duidelijk dat deze graslanden zich vegetatiekundig situeren tussen het kamgrasgrasland, het kalkgrasland en het glanshavergrasland. Ondanks de discussie over hun vegetatiekundige positionering zijn ze herkenbaar omwille van specifieke indicatieve soorten in combinatie met bovenvermelde rozetvormende planten. De open tot gesloten, bloemrijke droge stroomdalgraslanden langs de Maas zijn eveneens als hu gekarteerd. In het dataveld ‘info’ staat ‘stroomdalgrasland’ vermeld. Naast meer algemene graslandsoorten groeien er specifieke indicatieve soorten, vaak met een ruderaal (pioniers-) karakter. Ze komen voor op zandige oeverwallen en dijken en vereisen een hoog basengehalte. Dit laatste wordt op peil gehouden door de winterse hoge waterstanden van de Maas. Alle vermelde vegetatietypen komen meestal voor op bodems met een neutrale pH, al kunnen ze ook aangetroffen worden op zwak zure en zwak basische bodems.